Et quod est munus, quod opus sapientiae?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Duo Reges: constructio interrete. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. De vacuitate doloris eadem sententia erit. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego;

At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Sed residamus, inquit, si placet. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare.

Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Bestiarum vero nullum iudicium puto. At iam decimum annum in spelunca iacet. Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. Quid est enim aliud esse versutum? Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Sed potestne rerum maior esse dissensio?

Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris;

Quo modo autem philosophus loquitur? Quis hoc dicit? Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Istic sum, inquit. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? An est aliquid, quod te sua sponte delectet?

Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Itaque fecimus. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. A mene tu? Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Immo alio genere;

Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Idemne, quod iucunde? Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Sed non sunt in eo genere tantae commoditates corporis tamque productae temporibus tamque multae.

Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Sic vester sapiens magno aliquo emolumento commotus cicuta, si opus erit, dimicabit. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata.

Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam;

Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita? Sic exclusis sententiis reliquorum cum praeterea nulla esse possit, haec antiquorum valeat necesse est. At eum nihili facit; Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri.

Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P. Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; De hominibus dici non necesse est. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris.