Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Pauca mutat vel plura sane; Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Non est igitur voluptas bonum.
Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur;
Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser. Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt? Quis Pullum Numitorium Fregellanum, proditorem, quamquam rei publicae nostrae profuit, non odit? Videsne, ut haec concinant?
Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando;
Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Esse enim, nisi eris, non potes.
Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam.
Nam ista vestra: Si gravis, brevis; Videsne quam sit magna dissensio? Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Quid enim? Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo modo poterimus sensuum iudicia defendere. Praeterea sublata cognitione et scientia tollitur omnis ratio et vitae degendae et rerum gerendarum. Nam si beatus umquam fuisset, beatam vitam usque ad illum a Cyro extructum rogum pertulisset. Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Sullae consulatum? At eum nihili facit;
Duo Reges: constructio interrete. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte.
Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster?
Quis istud possit, inquit, negare?
Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia?
Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Id quaeris, inquam, in quo, utrum respondero, verses te huc atque illuc necesse est. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Bonum incolumis acies: misera caecitas. Sint modo partes vitae beatae. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis.
Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Satis est ad hoc responsum. Sed ego in hoc resisto; Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Cur, nisi quod turpis oratio est? Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit; Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus?
